همه انسان‌ها در جای‌جای این کره خاکی روزهای سخت داشته‌اند؛ روزهایی که روزگار امان‌شان را بریده و قامت‌شان را خم کرده است. تاب آوردن در این روزها به‌تنهایی کاری دشوار است و چه‌بسا محال. در این روزها باید کسانی باشند که در این راه همراهی‌ات کنند؛ کسانی که همانند ستونی خود را زیر قامت خمیده‌ات قرار دهند تا نگذارند بیش از این خم شوی. آنگاه که در عمق حادثه‌ای و از همه جا بریده‌ای و هیچ چیز را رنگی نمی‌بینی، زمانی که زیر خروارها آواری یا در لابه‌لای آهن‌پاره‌های خودروها محبوس شده‌اى، زمانی که بر تکه چوبی روی آب خروشان شناوری یا زمانی که در کوهی صعب‌العبور گرفتار می‌شوى، ناگهان دستی برای یاری به سویت دراز می‌شود و دنیا رنگ تازه‌ای می‌گیرد؛ «قرمز و سفید» این لباس امدادگر است. این لباس احساس غریبی دارد و همانند دریایی‌ است طوفانی و ما سوار بر کلکی روی دریا به هر سویی روانه‌ایم. امدادگر هم از دریای حوادث به‌دور نیست. چه‌بسا که باید به دل حوادث بزند. زمانی که همه از منطقه حادثه در فرارند، امدادگر به دل حادثه می‌زند. گاه این دریا موج‌های سهمگین دارد، حوادثی که گاه و بی‌گاه در ابعاد بسیار بزرگ بر سر ما فرود می‌آید و نفس را در سینه‌های‌مان حبس می‌کند. در این حوادث امدادگر هم می‌شکند. برای امدادگر، دیدن صحنه‌های مرگ و ویرانی سخت است. برای او سخت است که ببیند مادری فرزند خردسالش را که غرق در خون است و جانی در بدن ندارد در آغوش گرفته و شیون می‌زند یا پدری را ببیند که بر ویرانه‌های خانه‌ای که با دسترنج چندساله‌اش ساخته نشسته است. این صحنه‌ها با ذات کار او منافات دارد، ولی او خود را نمی‌بازد و با تکیه بر روح بزرگ خودش از بحران می‌گذرد، چرا که او پرچمدار کمک به مردم است و این را وظیفه‌ای الهی می‌داند و زمانی که به دیگری کمک می‌کند، دریای متلاطم وجودش آرام می‌شود. او آرامش خلق را آرامش خود می‌داند. امدادگر در هر جاى این کره خاکی که باشد به رسالت امدادگری خویش عمل می‌کند. برای او جنس، زمان، مکان، نژاد و... اهمیتی ندارد و به اصول هفت‌گانه خودش همچون بی‌طرفی، بی‌غرضی، استقلال، خدمت داوطلبانه، بشردوستی، یگانگی و جهانشمولی پایدار است. امدادگر هر جا و در هر زمانی که باشد آماده است تا دل به دریای حوادث بزند. آرى امدادگر مرد روزهای سخت است. ۱۸ اردیبهشت‌ماه، روز جهانی نهضت‌های بین‌المللی صلیب‌سرخ و هلال‌احمر مبارک باد. علیرضا حسامپور / محلات